Charcie harcie

Alexz

Wyścigowy chart ma się do zwykłego psa dokładnie tak jak osobowe auto do bijącego rekordy prędkości profesjonalnego bolidu. Modyfikacje budowy zwierzęcia są tak poważne, że nie można bezpiecznie wystawiać go do wyścigu poza specjalnym torem.
Charty ukształtowały się przed wiekami na stepach i terenach półpustynnych. Od niepamiętnych czasów towarzyszyły człowiekowi, pomagając mu w zdobywaniu pożywienia. Już w II wieku naszej ery brały udział w polowaniach o charakterze sportowym. Takie łowy-zawody opisywał np. żołnierz armii rzymskiej Flawiusz Aryjczyk. Polowanie z chartami wspisane było w tradycję życia polskiej szlachty.

Jednak kiedy w XX wieku zmieniło się oblicze sportu, kiedy motorem imprez stały się ogromne pieniądze, do trenowania psów zabrali się hodowcy profesjonaliści. Właściciele totalizatorów zamienili łąki i lasy na tory wyścigowe. Natomiast samych zawodników przekonstruowano, tworząc superszybkie "maszyny". Niestety zapomniano, że "maszyny" te czują, cierpią i kochają tak samo jak inne żywe istoty.

Nienaturalna selekcja

Kiedy charty zaczęły brać udział w wyścigach związanych z totalizatorem, np. w Anglii, Irlandii, USA czy w Australii, hodowla i wyścigi greyhoundów stały się niezwykle dochodowym przemysłem. Zwiększanie prędkości stanowiło główny cel np. brytyjskich właścicieli psów sportowców. W ciągu dwunastu pokoleń uzyskano wzrost szybkości o 8%. Jak? Dzięki znaczącym modyfikacjom anatomicznym. Na przykład kąt łopatkowo-ramienny, który wynosił 142 stopnie, u greyhoundów wyścigowych osiągnął 100 stopni, czyli zmniejszono go niemal o 1/3! Znacznie pogłębiono ukątowanie tylnych kończyn, przez co nastąpiła zmiana ustawienia zadu. Dzięki innemu nachyleniu kręgosłupa greyhound ma lepszy napęd, ale jednoczesne przesunięcie środka ciężkości znacznie pogorszyło równowagę. Ponieważ zbędne stały się tak istotne cechy jak zwrotność i bystrość obserwacji, uzyskano psa, który przy możliwości rozwijania dużych prędkości jest jednocześnie mało spostrzegawczy, a jego budowa anatomiczna powoduje małą zwrotność w galopie. Taki "pies bolid" nie jest w stanie bezpiecznie biegać poza torem!

Jakby tego było mało, żywa maszyna jest wyposażona w zbyt silny motor. Masa mięśni greyhounda wyścigowego jest większa w stosunku do całkowitej masy ciała niż u przeciętnego psa. Wynosi ona 57% masy ciała, podczas gdy u innych, nawet dobrze wytrenowanych ras, stosunek ten nie przekracza 43%. Dodatkowo mięśnie kończyn chartów zawierają przede wszystkim specyficzne włókna szybko kurczące się i stosunkowo niewielką pulę włókiem wolno kurczących się. U innych psów jest odwrotnie. Siła skurczu takich mięśni jest ogromna. Dzięki temu chart może błyskawicznie osiągnąć znaczną prędkość. Jednak taka siła powoduje, że greyhoundy łatwo ulegają poważnym urazom ortopedycznym. Po prostu "konstrukcja maszyny" okazuje się zbyt słaba w stosunku do możliwości jej "napędu". Częste kontuzje to: zerwania i naderwania więzadeł, torebek stawowych, ścięgien i mięśni, złamania kości palców i podudzia, urazy stawów (najczęściej barkowego). Zdarzały się nawet przypadki, podczas których ruszający pies siłą własnych mięśni łamał kręgosłup...

Zakręcone w lewo

Dla tak ekstremalnie szybkich i dynamicznych psów buduje się specjalne tory wyścigowe. Kiedyś ich nawierzchnię stanowiła trawa, a zakręty były poziome. Dzisiaj najwyżej cenione są tory o piaszczystej, odpowiednio profilowanej nawierzchni. Dzięki takiej konstrukcji rozpędzonym psom łatwiej jest pokonywać łuki. Jednak łatwiej nie oznacza łatwo. Zdarzają się bowiem wypadki. Bywa, że rozpędzony greyhound nie jest w stanie utrzymać kursu i rozbija się o bandę. Zresztą już sam galop wyłącznie w lewo na krótkim dystansie stanowi bardzo jednostronny wysiłek, co skutkuje specyficznymi kontuzjami.

bokserka007

Ale ciekawa notka nie wiemdzialam ze "Masa mięśni greyhounda wyścigowego jest większa w stosunku do całkowitej masy ciała niż u przeciętnego psa." Ciekawe